Şiirlerimi ve Kitaplarımı Okuyun

Çocukluğumda yazmaya başladım. Yazmak büyük bir serüven... Yazmasaydım ayak altında ezilirdim: Sembolik şiir bana köklerimi gösterdi.

SENİ DE GÖRÜYORUM

Seni de görüyorum, ruhundaki çiçekleri de
Bahar gelsin diyorsun durmadan, usul usul
Baharın gürültüsü ve bedeni titreten her şey:
İnanmak, bir sakin sevdanın huzurunda olmak
Ve sevilmek istiyorsun elbette, hırslanarak!

Seni de görüyorum, çırılçıplak acıların eşiğinde
Avuçlarını açıp Tanrıya yakarıyorsun isteyerek,
Aklında olan biten tüm herşeyin düş halini
Gerçekten süzerek, istiyorsun da sen, biliyorum
Bir pesüs gibisin, yarım yamalak yanıyorsun!

Seni de görüyorum, üstünde bembeyaz dumanlar
Ve efkârını dağıtan bir deli rüzgâr, sırtında
Biraz biraz dağılarak bir çiçek nasıl kokarsa
Vazoda kurumuş bir çiçek veya, neleri hatırlatırsa...
Anlıyorum ki, bir büyük serüvendir başlayan
Bir büyük katliam, veya insanlığın kalın duvarı
Kimileri var içlerinde, görüyorum, seninle, azalarak
Hep mi hep eksiliyorlar yaşadıkça ânın yansıması
Hep mi hep bir katilsin diyor kalbine dış bakışlar!

Seni de görüyorum, camdan bir kule gibi upuzun ve
Kara saçlarında pare pare ışıyan yıldızlardan
Yine upuzun ellerine değen ellerden korkuyorsun;
Korkuyorsun bir ceylan nasıl korkup kaçarsa,
Bir fikir nasıl izini bırakırsa zihnin dehlizlerinde.

Seni de görüyorum, savunulacak bir şeyin de yok
Dibini unutmuş bir mum gibi uzanıyorsun göklere
O göklerle görüyorum ki seni, içleri hep boşluk
Hep düşüyorsun, düşüyorsun, düşüyorsun da şimdi
Sen düştükçe ben alçalıyorum göklerin altında



Ahmed Halil